به گزارش خبرنگار رویداد فرهنگی، نخستین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره سنایی تحت عنوان «سنایی در مقالات شمس» چهارشنبه 26 مهرماه در مرکز فرهنگی شهرکتاب برگزار شد.

در این برنامه محمدعلی موحد، مولاناپژوه با بیان اینکه ادبیات ما به کار مدام احتیاج دارد، درباره حضور شاعر در شعر خود اظهار داشت: باید به این نکته توجه کرد که حضور شاعر در شعر متفاوت از حضور او در زندگی شخصی است و اکثر شاعران در زندگی همانند آنچه در شعر خود می‌آورند، نیستند.

وی با بیان اینکه شعرهای سنایی دچار دگرگونی‌‌های بسیار است، ادامه داد: جلوه‌های مختلفی در آثار سنایی دیده می‌شود و اکثر کارهای شنیده شده از او به پند و حکمت می‌پردازند درحالیکه برخی از شعرهای سنایی بسیار مستهجن است به گونه‌ای که نمی‌توان مثالی از آنها زد، درحقیقت رکیک‌ترین هجویات در آثار او دیده می‌شود.

به گفته موحد، محققان اعلام کردند که هیچ مرزی بین شعر روشن و تیره سنایی وجود ندارد.

شمس، سنایی را یکی از چهارشیر حوزه سخنوری می‌داند

وی با اشاره به دیدگاه شمس نسبت به سنایی بیان کرد: شمس معتقد بود که سنایی، نظامی، خاقانی و عطار چهار سخنور بزرگ شعر پارسی هستند که او از آنها بهره برده است. او این چهار نفر را شیران حوزه سخنوری می‌داند. اما از میان آنها توجه ویژه‌ای به سنایی دارد. پیش از شمس، سیدبرهان‌الدین محقق، مراقب رفتار عرفانی مولانا، از مریدان خاص سنایی بوده است.

این مولاناپژوه درباره زنار خواندن سنایی در زمان مرگ عنوان کرد: معمولا زنار را کسی می‌خواند که فکر می‌کند در طول عمرش اشتباهی را انجام داده است. در شعر فارسی بحثی درباره مقام سنایی وجود ندارد و او از نوابغ شعر فارسی است، سنایی را می‌توان جزو بزرگترین شاعران ایران دانست.

سنایی شعر فارسی را نجات می‌دهد

در ادامه برنامه مریم حسینی، سنایی‌پژوه ضمن توضیحی درباره تحقیقاتش روی سنایی بیان کرد: طبق تحقیقات خود به این نتیجه رسیدم که به خاطر متفاوت بودن عالم شعری او با دیگر شاعران، یکی از بزرگترین شاعران فارسی است، او در بلاغت و فصاحت گوی سبقت را از دیگر شاعران ربوده و آغازگر دوره جدیدی در شعر فارسی است.

وی با اشاره به آثار مهم سنایی شامل مثنوی «حدیقه‌الحقیقه» و «سیرالعباد الی المعاد»، گفت: در دیوان سنایی مجموعه‌ غزل و قصیده فراوان وجود دارد. طبق اعتقاد شفیعی کدکنی دوره جدید شعر فارسی با سنایی آغاز می‌شود، چراکه تا آن زمان هیچ شاعری جریان عرفان را به شعر فارسی وصل نکرده بود.

به گفته حسینی، سنایی نه‌تنها شعر فارسی را نجات می‌دهد بلکه به احیای فرهنگ زمان خود می‌پردازد.

وی قصیده‌های سنایی را بهترین صورت شعرهایش دانست و ادامه داد: سنایی شاعری واقعی است که سعی نمی‌کند انسانی مجازی باشد، چون معمولا ما از شاعران، انسان‌هایی می‌سازیم که از گناه و معصیت به‌دور هستند.

قصیده‌های اجتماعی سنایی هویت او را نشان می‌دهند

این سنایی‌پژوه اظهار داشت: علیرغم پرداختن به ستایش پادشاهان، سنایی در آثار خود دادگری را فراموش نکرده که درواقع این نشانی از جایگاه اجتماعی این شاعر بزرگ است. به‌جرأت می‌توان گفت، تا قبل از مشروطه قصیده‌های تندی که در آثار سنایی وجود دارد در هیچ‌یک از آثار شاعران ما دیده نمی‌شود و قصیده‌های اجتماعی او هویتش را نشان می‌دهد. به‌نظر من سنایی از روشنفکران و آوانگاردهای روزگار خود بوده است.

 وی ادامه داد: جایگاه سنایی در شعر فارسی به شکلی تثبیت شده است که شاعران بزرگی مثل سعدی، حافظ و مولانا و صائب عاشق سنایی بوده‌اند. درحقیقت مولانا به خاطر علاقه به سنایی بود که مثنوی را نوشت تا کتابی شبیه الهی‌نامه او داشته باشد

حسینی سنایی را یکی از مرگ‌شناسان بزرگ دانست که به زیبایی مرگ را توصیف می‌کند، یادآور شد: سخن گفتن افراد مختلف درباره سنایی و ذکر اشعار او در کتاب‌های شعر و غیره شعر متعدد بزرگی سنایی این شاعر ایرانی را نشان می‌دهد.