به گزارش خبرنگار رویداد فرهنگی، یکصدمین جلسه از سلسله نشست‎های کتابفروشی آینده با همکاری مجله بخارا پنجشنبه نهم شهریورماه به مناسبت انتشار کتاب «آواز پری‎ها» به گفت‌وگو با پری زنگنه اختصاص یافت.

پری زنگنه سال‌ها است بر روی موسیقی محلی و فولکوریک ایران پژوهش می‎کند و از کنسرواتوار عالی موسیقی تهران در رشته اپرا فارغ‎التحصیل شده است. وی علاوه بر کتاب‌های فرهنگ جامع «آوای نام‌ها از ایران زمین» که تالیف و تدوینش پنج سال به طول انجامید، چندین کتاب برای کودکان تالیف کرده‎ است.

از جمله کتاب‌های دیگر پری زنگنه می‎توان به «پری لالایی‎ها»، «سخنی به خوشی: حرف‌هایی بزرگ در کتابی کوچک»، «شما هم با من آواز بخوانید» اشاره کرد.

کتابی برای یادگار ماندن از فعالیت‌های فرهنگی و هنری

زنگنه در ابتدای برنامه، درباره کودکی خود توضیح داد و گفت: خانه پدری ما در کاشان توسط عمه‌زاده‌ام به نام خانه تاریخی شاه‌یلانی به هتل تبدیل شده است. انجام تمام حرکت‌های فرهنگی و هنریم به خواسته و اختیار من نبوده و بسیاری از آنها به شکلی ناخواسته یا حتی اجباری پیش آمده‌اند. اگر در قسمت نابینایان توانستم کاری انجام دهم و با ورود به این دنیا تجربه‌هایی را بیاموزم رشته‌ای اجباری بود که روزگار برگردن من گذاشت.

وی با اشاره به کارهایی که به خواست خود انجام داده است، ادامه داد: کارهایی مثل نوشتن نام‌نامه یا پرداختن به رشته گل‌آرایی را با میل و اشتیاق انجام دادم، کتابی درباره آواز را نوشتم تا یادگاری‌ای از کارهای خود به جا گذارم، درواقع با نوشتن این کتاب می‌خواستم خود را به صورت بازنشسته نبینم و دوران آموزش و آواز را زنده کنم.

پری زنگنه در ادامه صحبت‌های خود از علی دهباشی کمک خواست تا در کتاب کردن دست‌نوشته‌های فاخره صبا او را همراهی کند چون طبق گفته او هرچند این کار را خود پذیرفته و حتی برخی کارهای آن را هم انجام داده اما این امر کاری دشوار است.

چاپ دوازدهم کتاب «آوای نام‌های ایران زمین» در بازار نشر

زنگنه با اشاره به فرهنگ جامع «آوای نام‌ها از ایران زمین»، ذهن خود را به یک عکاس‌خانه تشبیه کرد و گفت: همواره از نظر جمله‌بندی برای جلوگیری از فراموشی، نام شخصیت‌ها را یادداشت می‌کردم و درواقع هرچه از دوستان و شخصیت‌هایی که اندکی در یادها کمرنگ شده بودند در یاد داشتم را به عنوان ادای حق دوستی، شاگردی و استادی نوشتم به همین دلیل نوع دسته‌بندی و نگارش این نام‌ها خیلی طول کشید.

به گفته علی دهباشی یکی از عناصر مهم زندگی پری زنگنه تصویر است.

وی ارتباطش با سینما و فیلم‌های مختلف را از دوره‌های گذشته و ارتباطات اطرافیانش دانست و قول دهباشی برای سفر به توکیو و رویارویی مجدد او با ملکه آنجا که زمانی او را از نزدیک می‌شناخته است را یادآور شد.

این نویسنده درباره پروسه کتاب «آوای نام‌های ایران زمین» که اکنون به چاپ دوزادهم رسیده و برای راحتی خواننده در مطالعه، تمامی واژه‌ها به صورت فونوتیک بیان شده است، اظهار داشت: برای صحبت درباره وجه تسمیه تمام واژه‌ها با تمامی اقوام و گرایش‌های قومی از جهات گوناگون در مناطق جغرافیایی ایران تماس داشتم.

وی ادامه داد: به خاطر واژه‌های زیبای فراوانی که در زبان ما وجود دارد به نوشتن آنها اقدام کردم که کار بسیار جلو رفت (مانند گلوله‌ای در برف) و مجبور به تفکیک و دسته‌بندی آنها شدم، همچنین تصمیم گرفتم مراسم اقوام ایرانی را هم ذکر کنم که البته به دلیل نداشتن تخصص از استادانی در این زمینه کمک گرفتم؛ حتی چندین بار ویراستاران را تغییر دادم تا بتوانم برای استفاده از آن به ملت اطمینان دهم.

جامعه‌ای که درباره نابینایی نمی‌داند، خود نابینا است

زنگنه بیان کرد: در این کتاب سعی کردم نام‌های اسطوره‌ای که کمتر شناخته شده بودند را جمع، تا بدین صورت نام‌های قدیمی را زنده کنم همچنین این کتاب به مردم اجازه داد که به راحتی زبان و طبیعت را زنده کنند. روزی که به کتابسرا مراجعه کردم گفتم که من با این کتاب کتابسرا را زنده می‌کنم که خوشبختانه تاکنون 12 بار در ایران چاپ شده است.

وی ضمن پیشنهاد مطالعه کتاب نابینایان خود به تمامی حاضران و خواندن راهکارهای آن برای نابینایان در اجتماع عنوان کرد: خوانندگان مختلف از اروپا و سازمان‌ها معلولان کتاب «آنسوی تاریکی» را برای ترجمه به زبان‌ها دیگر بسیار ارزشمند دانستند.

وی ادامه داد: من تا سن 28 سالگی که در یک صانحه تصادف نابینا شدم چیزی درباره نابینایان نمی‌دانستم و بعد از این حادثه همه فکر می‌کردند که من خودکشی خواهم کرد اما من جرات این کار را نداشتم. به دلیل علاقه به زندگی تغییر در رفتار و زندگی من آغاز شد چرا که سعی کردم با واقعیت روبه رو شوم و ارتباطم را با جامعه قطع نکنم. اولین گروهی که در این موقعیت به داد من رسید دوستان در هنرستان موسیقی بودند و من با معلمان خصوصی کار کردم.

زنگنه اظهار داشت: گاهی اجتماع زندگی را سیاه‌تر از آنچه وجود دارد برای نابینا می‌پندارد، درواقع جامعه‌ای که درباره نابینایی نمی‌داند، خود نابینا است. نباید مسئله نابینایی و توانایی‌ها نابینایان را معجزه قلمداد کنیم.

وی همچنین درباره بازدید خود از مدارس نابینایان کشورهایی مثل فرانسه و غیره و ماجرای عضو هیات مدیره مدارس نابینایان شدن خود توضیح داد.

درخواستی از رییس‌جمهور به نفع نابینایان

زنگنه با بیان اینکه با هنر سرزمین خود بزرگ می‌شویم، گفت: بعد از فراگرفتن رشته اپرا متوجه شدم که رشته‌ای جدی و سخت و دارای انواع و اقسام محدودیت‌ها و تمرین‌های مداوم است. بعد از درخواست کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان مبنی بر اجرای آوازهای محلی با صدای سوپرانو سعی کردم که خیلی تابع تکنیک نباشم تا شیرینی آوازها از بین بروند.

وی با اشاره به علاقه خود به آغاز کردن روزش از صبح زود ادامه داد: مدت‌ها گرفتار کتاب «آواز پری‌ها» بودم و روزی با مجید انتظامی و شاهین فرحت تماس گرفتم که قصد دارم به صورت جدی دوباره برای کنسرت‌ها تمرین کنم، همواره دلم می‌خواهد از شاگردان خود یک گروه کر تشکیل دهم و تا این صدا را دارم دوباره آواز را دنبال کنم؛ البته کارهای خانه‌داری زیاد اجازه نمی‌دهد که به آواز بپردازم.

پری زنگنه ضمن یادی از بیدگلی و کابلی و دعوت حاضران به مطالعه تاریخچه این دو نفر، با اشاره به مشکلات نابینایان اظهار داشت: از ریاست جمهوری می‌خواهیم نابینایان زیر نظر بهزیستی نباشند، بلکه سازمان مستقلی داشته باشند.

وی در پاسخ به سوال دهباشی مبنی بر صوتی شدن کتاب‌هایش بیان کرد: موسسه نابینایان چاپخانه رودکی تمام کتاب‌ها را هم به صورت صوتی و هم به خط بریل مهیا می‌کند، از همین رو کتاب «آنسوی تاریکی» به صورت صوتی آماده شده و کتاب «آواز پری‌ها» نیز در حال انجام است.

صحبت‌های زنگنه، فارسی شیرین درنهایت زیبایی و شیوایی بود

در ادامه پرسش‌ها، مهدخت معین دختر محمد معین، فرهیخته ادبیات و زبان فارسی درباره نحوه آشنایی خود با پری زنگنه توضیح داد و گفت: دو چاپ اول کتاب نام‌های زنگنه را دارم و به نظرم کتاب بسیار خوبی است، متاسفانه در 70 درصد کتاب‌های امروزه درباره نام‌ها، اسامی اشیاء یا اسامی دختران به جای پسران و بالعکس وجود دارد.

وی همچنین زبان صحبت زنگنه در حین سخنرانی و گفت‌وگو را فارسی شیرین درنهایت زیبایی و شیوایی بیان کرد و ادامه داد: زنگنه در تمام صحبت‌هایش شاید حدود سه کلمه خارجی استفاده کرد درحالیکه امروز استفاده از لغات خارجی دربین همه مردم رایج شده است و درواقع با کاربرد کلمات غیرلازم زبان فارسی را نازیبا نشان می‌دهند.

معین بیان کرد: به نظر من، به تهاجم فرهنگی از خارج نیاز نداریم و خودمان به این امر کمک می کنیم  چرا که 90 درصد افرادی که اینگونه حرف می‌زنند نه خارج زندگی کردند و نه زبان انگلیسی را کامل بلد هستند.