به گزارش خبرنگار رویداد فرهنگی، در هشتاد و هشتمین نشست از سلسله جلسات دیدار و گفتگو در کتاب‌فروشی آینده که با همکاری کانون زبان فارسی و مجله بخارا برپاشد، دکتر ژاله آموزگار، دکتر حمید رضا شعیری و دکتر امیر مازیار در گفتگوها حضور داشتند.

در ابتدای جلسه طهوری در توضیحی کوتاه از زندگی خود بیان کرد: من در آبادان متولد شدم، از پدر و مادری که بومی آنجا نبودند و برای شغل خود در آنجا زندگی می‌کردند. دوران دبستان را در آبادان گذراندم و در سال‌هایی که دبیرستانی شدم، به تهران آمدیم.. دوران دانشجویی را در دانشگاه شهید بهشتی معماری خواندم، نمی‌توانم بگویم که خوشبختانه یا متاسفانه شروع دوران داشجویی من  همراه با دوران انقلاب بود. بعد از دوره معماری وقفه هشت ساله در تحصیلاتم داشتم تا رشته پژوهش هنر را در دانشگاه تهران شروع کردم و در خدمت دکترآموزگار و پازوکی پرورش یافتم. دکترایم را با دکتر شهرام پازوکی، داریوش شایگان و ژاله آموزگار گذراندم. در سال 86 در دوره اول جایزه فارابی، برنده این جایزه شد.

او ادامه داد: من یک معمارم، ادیب نیستم و در عرفان هنر کار کردم. شعر چیزی نیست که انسان اراده کند و آن را بنویسد، خود به خود به زبان می‌آید و اگر نخواهد بیاید با تلاش هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. کسی نبودم که شرایط شاعرانگی را آموخته باشم. معماری را می‌دانستم و فلسفه برای من جالب بود زیرا می‌توانستم ببینم چگونه هایدگر معماری و شعر را به هم پیوند می‌دهد. دکتر پازوکی از من خواستند تا یکی از مقالات هایدگر را که درباره معماری است بررسی کنم و آن سررشته یکسری مقالات من درباره فلسفه و ربطش به معماری و شاعرانگی بود. تنها راهبرد من در شعر علاقه من به آن بود.

ژاله آموزگار سخنران دیگر این مراسم بود، او درباره «خود» طهوری صحبت کرد. آموزگار پیشنهاد داد تا جایزه‌ای برای جستن  ویافتن چهره‌هایی تاثیرگذار فرهنگی به نام دهباشی در نظر بگیرند و گفت: طهوری پژوهشگری ارزنده است اما در کنار شخصیت علمی روحی پر‌احساس و سینه‌ای پرسوز دارد. دانشمند خشک بی‌احساسی که زیبایی‌ها را نبیند و غمی در دلش ننشیند، با کودکان نخندد و با دلدادگان هماوا نشودد، تنها دانشنامه است در کتابخانه.

آموزگار درباره چگونگی آشنایی خود با طهوری گفت: آشنایی من با طهوری به 17 سال پیش برمی‌گردد. یکی از خوشبختی‌های من در زندگی ایجاد رابطه عاطفی و دیرپا با بسیاری از دانشجویانم بود که بسیاری از آنها بعدها استادان دانشگاه شده اند. طهروی در دوران تحصیل خوش درخشید. یکی از بهترین پایان‌نامه‌های دکتری را عرضه کرد. هرگز از پژوهش باز نیاستاد. گرچه کمتر از آنچه لیاقتش را داشت به دست آورد. ولی ناامید نشد و همچنان سعی کرد بداند و بداند.

در ادامه دکتر شعیری به نشانه‌شناسی سروده‌های طهوری در کتاب چراغست این دل بیدار پرداخت.

نیّر طهوری، تحصیلات دانشگاهی را در رشته معماری دانشگاه شهید بهشتی و پژوهش هنر دانشگاه تهران گذرانده است. پایان‌نامه دکتری او با عنوان «اعلام پایان هنر در دوره جدید» به راهنمایی اساتید محترم شهرام پازوکی، داریوش شایگان و ژاله آموزگار، در اولین دوره جشنواره فارابی (۱۳۸۶) حائز رتبه دوم (تنها مقام برگزیده) در رشته «فلسفه، دین، کلام، اخلاق و عرفان» شد.

وی از سال ۱۳۸۰ در دانشگاه‌های گوناگون کشور به تدریس در رشته‌های مختلف هنری مشغول بوده است. تاکنون ده‌ها مقاله پژوهشی، تألیفی و ترجمه به قلم او در تعدادی از نشریات تخصصی هنر و معماری منتشر شده و مجموعه مقالاتش در موضوع حکمت هنر اسلامی با عنوان «ملکوت آینه‌ها» (انتشارات علمی و فرهنگی) به چاپ رسیده است.

در فاصله سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۴ در عضویت هیئت علمی پژوهشکده هنر فرهنگستان هنر بود و هم‌اکنون در دانشگاه آزاد اسلامی (واحد علوم و تحقیقات تهران) ضمن تدریس و بر عهده داشتن مدیریت گروه پژوهش هنر، در رشته معماری نیز به فعالیت علمی و آموزشی اشتغال دارد.