داریوش اقبال‌زاده، نویسنده  و مدیر پاتوق اهل قلم در سی‌امین دوره از نمایشگاه بین‌المللی کتاب، با بیان اینکه به واسطه مسئولیتش امکان حضور مداوم در سالن‌های نمایشگاه را ندارد و نمی تواند ارزیابی خاصی داشته باشد، گفت: پاتوق اهل قلم زیرمجموعه کمیته علمی و فرهنگی نمایشگاه کتاب است و آن هم زیر مجموعه اتحادی ناشران است.

او درخواست کرد که برای جا به جایی‌ها سرویسی در اختیار پاتوق قرار گیرد و با انتقاد از شرایط رفت و آمد در نمایشگاه گفت: برخی  بخصوص افراد مسن گاهی از دوری راه گله می‌کنند و با وجودی که ماشین‌های برقی بخشی از مسیر بین ساختمان نمایشگاه تا مترو را طی می کنند، ولی برای کسانی که سنی را سپری کرده اند همین باقی راه هم بسیار مشکل است.

اقبال زاده واگذاری بخشی از کار فرهنگی و نمایشگاهی به نهادی صنفی و اتحادیه ناشران را پدیده‌ای فرخنده توصیف کرد و گفت: من دومین سال است که مدیریت پاتوق اهل قلم را که محلی برای گپ و گفت است برعهده دارم. ما اینجا با نویسندگان و ناشران و در کل اهالی قلم دیداری تازه می‌کنیم و مشکلات نشر و صنف را اعم از نویسنده و مشکلات قراردادی و غیره بیان می‌کنیم.

وی در خصوص بحث‌های انجام گرفته در پاتوق اهل قلم گفت: ناشران از مشکلات قراردادی تا تیراژصحبت می‌کنند. هیچ قرارداد تیپی وجود ندارد. گرچه توافقی فی ما بین ناشر و نویسنده هست اما قاعده‌مند نیست یعنی منفرد است. هر ناشری قرارداد خاص خود را دارد. یک قرارداد تیپ چه برای ترجمه، چه برای تالیف و چه برای پژوهش نه در زمینه درصد، نه در زمینه تجدید چاپ و نه حقوق مشخص وجود ندارد.

اقبال‌زاده تاکید کرد: منظور این نیست که همه مترجمان و مولفان درصد خاصی دریافت کنند بلکه به این معنی که سطح مشخص شود.

به گفته وی الان به این شکل است که اگرکتابی تجدید چاپ نشد کتاب را جای دیگری چاپ کند. درصورتی که اگر کتاب خوبی توسط ناشری تجدید چاپ نشد ناشران دیگر فکر می کنند که کتاب خوب نبوده است.

اقبال‌زاده با اشاره به اینکه گاهی مشکل پخش وجود دارد گفت: اگر ناشری الزام به تجدید چاپ نداشته باشد، آن اثر می میرد و حرکت نمی کند.

وی با اشاره بر اینکه کانون نویسندگان از طرف دولت به رسمیت شناخته نشده است، تاکید کرد که این مشکلات از نبود یک نهاد است. او توضیح داد: زمانی که دیالوگ برقرار نمی‌شود کانون هم برخورد واکنشی تند دارد، یعنی مسائل صنفی تحت الشعاع مسائل سیاسی قرار می‌گیرد. اینکه بیانیه می‌دهیم تا سانسور نباشد به صنف باز می‌گردد. اما این نهاد باید به صورت روزمره وارد مسائل حقوقی فی ما بین ناشر و آفریننده شود. کانون در جریان این موارد نیست. کلیات را می‌داند چون خود اعضا نویسنده هستند ولی زمانی که اکثریت صنف عضو کانون نیستند یا منفعل هستند، بدون دیالوگ بین دولت و بین نویسنده کاری نمی تواند بکند. در این صنف همه باید به توافقی برسند که متاسفانه الان چنین چیزی وجود ندارد.

او در رابطه با مشکلات صنف ادامه داد: مثلا زمانی که من دبیر انجمن نویسندگان بودم مشکل کوچکی که وجود داشت را نتوانستم حل کنم. در اساسنامه انجمن نویسندگان ویراستار نمی‌تواند عضو شود. ویراستاری که 200 کتاب خوب را ویرایش کرده است، نمی‌تواند عضو انجمن شود ولی جوانی با سه اثر ضعیف، عضو می‌شود.

این نویسنده افزود: چارچوب روشنی برای هیچ چیزی نداریم، زیرا با هر تغییر موجی و با رفت و آمد هیات مدیره و دولتی و همینطور نبود قانون گرایی و قانون مندی مشکلات بسیاری داریم. امیدواریم در جامعه امنیت قضایی، قانونمندی و قانون گرایی تثبیت شود و حقوق شهروندی که طرح شده است عملا محقق شود.

او در توضیح نظر خود بر اجرای قانون تاکید کرد و خواستار اجازه دادن به شکل گیری نهادهای مدنی شد وبرایجاد شرایطی که افراد بتوانند از حقوق خود دفاع کنند و همینطور بر لزوم ایجاد دیالوگ بین جامعه مدنی از طریق اصناف و تشکل های آنان تاکید کرد.

اقبال زاده گفت: الان بین قوه قضائیه و دولت هماهنگی نیست و بین مجلس و قوه قضائیه هم گفت و گویی نیست. در جامعه ما فقدان قانونمندی و قواعد صنفی و سیاسی، تشدد آرا ایجاد کرده است. هیچ صنفی جای خود را نمی‌داند و هیچ چیز تعریف شده ای وجود ندارد.