به گزارش رویداد فرهنگی، هلن فیشر، انسان‌شناس برجسته، در چرا عاشق می‌شویم؟ طرح معنایی جدیدی از پدیده­ی عشق ارائه می‌دهد – تحقیقی کامل که از ریشه‌های عشق در مغز تا تپش هیجان‌انگیز آن در جسم و رفتار ما را در بر می‌گیرد. فیشر با همکاری تیم دانشمندان همکارش از مغز افرادی که اخیرا عاشق شده‌اند اسکن مغزی می‌گیرد و چیزی را که تا همین اواخر روا‌ شناسان درباره‌اش به حدس و گمان بسنده می‌کردند ثابت می‌کند: وقتی عاشق می‌شوید، بخش‌هایی خاص از مغز به واسطه­ افزایش جریان خون – به اصطلاح - «نورانی» می‌شوند. این کتاب جدید و کامل با استفاده از این داده‌ها می‌گوید که عشق رمانتیک به واسطه­ میلیون‌ها سال حیات و تکامل نقشی ماندگار بر لوح مغز ما پدید آورده است. عشق صرفا یک عاطفه نیست؛ بلکه انگیزشی است قدرتمند چون احساس گرسنگی.

در ساینتیفیک آمریکن درباره­ی این کتاب آمده است: «نثر فیشر درست مانند نوشته‌های پرشور عاشقی پراستعداد، دلکش و جذاب است... تحلیل علمی عشق با قلم پخته و آکنده از احساس و شور فیشر باعث شده است که سحر و جذابیت موضوع کتاب دو چندان شود.»

چرا عاشق می‌شویم شامل 9 فصل است و در انتهای کتاب پرسشنامه‌ای درباره عاشق بودن آورده شده که می‌تواند برای مخاطبین جذاب باشد.

بخشی از متن کتاب

آرت و دب روی تابلوی اعلانات محوطه­ دانشکده­ی سانی در استونی بروک اعلامیه‌ای نصب کردند و از دانشجویان دختر و پسر رشته­ روان‌شناسی که عاشق بودند دعوت به همکاری کردند. این اعلان با حروف درشت نوشته شده بود:« آیا تاکنون دیوانه‌وار عاشق شده اید؟» واژه‌های « تاکنون» و « دیوانه وار» بسیار مهم بودند. ما فقط در جستجوی افرادی بودیم که از فرط عشق توان خوردن یا خوابیدن را از کف داده باشند. داوطلبان زیادی در دپارتمان روان‌شناسی استونی بروک با دب تماس گرفتند و سپس شخصا نزد او رفتند. دب گروهی را که واقعا عاشق شده بودند برگزید و به هر یک چند پرسشنامه داد تا از شخصیت، احساسشان نسبت به محبوب و طول مدت و شدت عشق و وضعیت ارتباط عاشقانه شان آگاه شود. سپس از تک تک آنها خواست که یک هفته­ دیگر به آزمایشگاه برگردند و شیئی را که در آنها عشق و شور رمانتیک شدیدی به محبوبشان بر می‌انگیزد همراه بیاورند. این دانشجویان با عکس و نامه و نامه‌های الکترونیکی و کارت‌های تولد و نوارهای موسیقی و ادکلن و خاطرات مکتوب و یادداشت‌هایی درباره­ پیش‌بینی حوادث آینده برگشتند. آنها این اشیاء را درست مانند گل‌های شیشه‎‌ای به دست گرفته بودند. سپس هر یک از آن ها برای آزمایش تجربی آماده شدند. دب نخست به سه بخش از سر آنها الکترود چسباند و به این طریق به الکتروانسفالوگراف (ای. ای. جی) وصلشان کرد. دب به آنها گفت که این سیم‌ها امواج مغزیشان را در خلال این آزمایش تجربی ثبت خواهد کرد. حقیقت نداشت؛ دستگاه روشن نشده بود. اما امیدوار بودیم که این خدعه باعث شود داوطلبان صادق باشند. سپس داوطلب مقابل یک صفحه­ کامپیوتر می‌نشست که نمادی را نمایش می‌داد، نمادی شبیه دماسنجی در حالت عمودی، و سپس یک شمارگیر دستی و چرخان به آنها داده می‌شد که از صفر تا سی درجه داشت. با چرخاندن این شمارگیر فنری، داوطلب می‌توانست «جیوه­» درون دماسنج را بالا ببرد. وقتی داوطلب شمارگیر را رها می‌کرد، شماره گیر به صفر بر می‌گشت. ما به شوخی نام این وسیله­ واکنشی و متکی به کامپیوتر را گذاشته بودیم عشق‌سنج.

*موسیقی متن: گروه پالت.