به گزارش رویداد فرهنگی، کتاب درآمدی بر نظریه و اندیشه‌ انتقادی در تاریخ هنر به طرح مجموعه‌ای از مباحث رایج در تاریخ هنر می‌پردازد که به طور گسترده در این رشته مورد استفاده قرار می‌گیرند. از میان آن‌ها می‌توان به نشانه‌شناسی، روان‌شناسی دریافت، روان کاوی، نقدهای پسا استعماری، فمنیسم، ساختارگرایی، پسا ساختارگرایی، شالوده شکنی و پست مدرنیسم اشاره کرد. این کتاب در پی تاریخ‌نگاری نظریه‌های هنر و تشریح صرف آن نظریه‌ها نیست بلکه به روابط چندگانه تاریخ هنر و نظریه و اندیشه انتقادی توجه دارد و در صدد پاسخ‌گویی به این پرسش اساسی است که چگونه ممکن است نظریه و اندیشه انتقادی برای توسعه یک متن تاریخ هنر به ما یاری برساند.

هدف از نگارش این کتاب ارایه یک درسنامه کاربردی و مختصر در زمینه رویکردهای معاصر به تاریخ هنر است و مناسب علاقه‌مندان هنر و دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشته‌های هنری است.

قسمتی از متن کتاب 

فروید نظریه اش درباره ذهن را که ابتدا حول محور متضاد خودآگاه، یعنی ناخودآگاه ساخته می‌شد در 1920 گسترش داد. او اظهار کرد همان‌طور که کودک رشد می‌کند، فشار سروکار داشتن با امیال پرکشمش و سرکوب شده در ذهن به سه‌گانه نهاد، خود و فراخود تبدیل می‌شود. نهاد بخشی از خویشتن است که وقف قاعده لذت شده، بخشی که نمی‌تواند لذت را سرکوب یا تمکین کند، ولی در عوض همواره طالب کامیابی فوری است. خود با اصول واقعیت پیوند بهتری دارد. خود درک می‌کند که گاه ارجح و حتا امن تر است که کامیابی به تعویق بیفتد. بدین جهت خود اغلب مجبور است نهاد را سرکوب کند. تلاش‌های خود برای خوشنودی این خواسته ‌ها به اشکال قابل قبول، سرانجام خاطرات و مهارت‌ها (فرفکنی، توجیه عقلانی و جابه‌جایی) را بنا می‌کند و خود به تدریج از خودش به عنوان یک «وجود» آگاه می‌شود. با شکل‌گیری خود، به جای ترکیبی از نیازها و خواسته‌ها، فرد به یک خویشتن تبدیل می‌شود. درحالی که ممکن است خود به طور موقتی نهاد را از ترس مجازات و سرکوب کند، سرانجام این منابع بیرونی مجازات درونی می‌شوند. فراخود از ترس گناه و نکوهش خود برای تقویت این قوانین و سرکوب نهاد استفاده می‌کند. فراخود به دو قسمت قابل بخش‌بندی است: وجدان(شعور) و خود ایده آل. وجدان آن‌چه درست نقل می کند و خود او مجبور می‌کند نهاد را به فعالیتی بگمارد که اهداف قابل قبولی از نظر اخلاقی-نه لذت یا حتا واقعی-دربرداشته باشد. خود ایده‌آل الگوی زندگی فردی را به سمت اهداف کامل و آرمانی هدایت می‌کند که به وسیله جامعه نهادینه شده و قابل پذیرش هستند. به این شکل ذهن تلاش می‌کند کمبود زندگی کامل را که به عنوان یک کودک تجربه شده، جبران کند.