میلاد کیایی در جلسه دیدار و گفت‌وگوی کتابفروشی آینده با بیان اینکه آهنگ‌های بی‌کلام جاودانه می‌مانند و هرزمان آنها را بشنویم تازگی دارند گفت که باید در کنار هر شغلی یک هنر داشت.
به گزارش خبرنگار رویداد فرهنگی، به مناسبت انتشار ویرایش دوم کتاب « پنجاه سال خاطرات هنری استاد میلاد کیایی» نود و ششمین جلسه دیدار و گفت‌وگوی کتابفروشی آینده، پنجشنبه 12 مردادماه به میلاد کیایی اختصاص یافت. در این جلسه افرادی مثل بادکوبه‌ای، گیتی‌نما و همسر مرحوم معینی حضور داشتند.
میلاد کیایی دوران نوجوانی در آموزشگاه‌های هنری سراسر کشور در رشته موسیقی (ساز سنتور) مقام اول را کسب کرد. او ضمن ساخت بیش از صد قطعه برای سنتور و ارکستر، برای 18 فیلم سینمایی و سریال‌های تلویزیونی موسیقی متن ساخته است و در سال ۱۳۸۰ موفق به دریافت درجه دکترای موسیقی شد.
میلاد کیایی بیان کرد: یکم مهرماه سال 1323 که مصادف با ایام برقراری صلح در جنگ جهانی دوم بود، در تهران به دنیا آمدم و به دلیل علاقه پدرم گرگین کیایی به فرهنگ و هنر که همواره اسامی را از شاهنامه انتخاب می‌کرد، میلاد نام گرفتم.
وی ادامه داد: بنا به درخواست پدرم که به موسیقی و هنر علاقه زیادی داشت، ما باید خواهی و نخواهی با موسیقی پرورش می‌یافتیم البته ایشان همواره به من و برادرانم می‌گفتند که باید عشق و شور ما هنر باشد اما درآمد و در اصطلاح نان‌دانی ما از هنر نباشد که این امر در زندگی من و برادرانم ایرج کیایی (بزرگترین استاد من که 18 سال گذشته فوت شد) و بهمن کیایی (هم اکنون در نیویورک است) رخ داد، درواقع هرکدام از ما در رشته‌های دانشگاهی مختلفی درس خواندیم اما عشق ما در زندگی موسیقی بود.
از حضور در «بزم آدینه» تا ساخت 120 قطعه آهنگ
کیایی درباره شروع و چگونگی انجام فعالیت‌های خود عنوان کرد: فعالیت‌های هنری را از سن 10 سالگی در برنامه کودک رادیو آغاز كردم و پس از آن در سنین نوجوانی سال‌های 1342 تا 1346 برنامه‌های مثل «بزم آدینه» را داشتم، همچنین حدود 120 قطعه آهنگ ساختم که اکثر آنها بدون کلام و تقریبا به گوش همه رسیده است اما متاسفانه چون معمولا نام سازنده قطعه، هنگام اجرا یا پخش موسیقی در برنامه‌های مختلف عنوان نمی‌شود شاید کسی من را نشناسد.
وی با اشاره به دلیل بی‌کلام بودن اکثر آهنگ‌های خود اظهار داشت: آهنگ‌های بی‌کلام جاودانه می‌مانند و هر زمان که آنها را می‌شنویم تازه هستند، اکثر آهنگسازان بزرگ جهان و همچنین ابوالحسن صبا، اسطوره و پدر موسیقی ایران، موسیقی بدون کلام دارند به همین دلیل اکثر قطعات من هم بدون کلام هستند.
کیایی ضمن توضیحی درباره کتاب خاطرات گفت: در کلاس هشتم دبیرستان (14 سالگی) بعد اصرار فراوان از پدر برای رفتن به هنرستان موسیقی و ادامه تحصیلم در آنجا، وقتی برای ثبت‌نام به هنرستان موسیقی واقع در خیابان کاخ (فلسطین فعلی) رفتیم متوجه شدیم که باید از کلاس هفتم در این هنرستان شروع به تحصیل کرد، پدرم وقتی این موضوع را فهمید برای تحصیل درآنجا موافقت نکرد چون باید دوسال تحصیلی را دوباره می‌خواندم.
به گفته وی، سال 1380 به خاطر برتری آثار او، شورای عالی ارزشیابی هنرمندان کشور (از سوی شورای وزارت ارشاد و وزارت علوم) معادل دکترای موسیقی برای او صادر کرد.
رادیو، نقطه عطفی برای معرفی هنرمندان
میلاد کیایی در بخشی از سخنان خود به سلطان اول تمبک ایران یعنی امیرناصر افتتاح که شاگردهای شاگردان او استاد شدند، اشاره و در بخش‌های دیگری درباره مجید وفادار، دلکش و خاطره‌ای از همایون خرم و علی تجویدی صحبت کرد.
وی با توضیح اینکه در دوره‌ای 83 صفحه از کتاب « پنجاه سال خاطرات هنری» سانسور و حتی بارها به آن مهر غیرمجاز زده شد، با اشاره به فعالیت خود در رادیو ادامه داد: رادیو (مخصوصا صبح جمعه) نقطه عطفی برای معرفی هنرمندان و درواقع مرکزی ایده‌آل برای خیلی از افراد بود. روزی میرنقیبی دبیر شورای موسیقی رادیو من را برای شرکت در مسابقه رادیو دعوت کرد. من بصورت عاشقانه با آنها همراهی داشتم.
کیایی گفت: شبی در ضیافتی میهمان بودم که 70 تا 80 نفر آنها پیر و اهل هنر، شعر و فرهنگ بودند من بعنوانی جوانی 18 یا 19 ساله در میان آنها ساز نواختم و هرچند مورد تشویق قرار گرفتم اما نواختن قطعه تاری کوتاه از سوی یکی از میهمانان آنجا بیشتر مورد توجه قرار گرفت به همین دلیل تا صبح بسیار متعجب بودم که آن اثر چه داشت که من نتوانستم چنین کاری را انجام دهم و بیشتر تشویق شوم لذا این امر باعث شد تا من به مسیر پختگی روم.
حرف اول موسیقی ایران را حس می‌زند و نه علم
میلاد کیایی با بیان اینکه بعد مدتی از ساخت موسیقی فیلم متوجه شد که طبیعتش به ساخت موسیقی فیلم نمی‌خورد، عنوان کرد: موسیقی ساخته نشده و از طبیعت استخراج می شود، همچنین حرف اول موسیقی ایران را حس می‌زند و نه علم. با هر نوع نوآوری موافق هستم اما باید دانست که با حفظ ارزش‌های سنتی، قضاوت نیاز به زمان دارد.
به اعتقاد وی هر انسانی دارای نقاط ضعفی است و هنرمندان هم از این امر مستثنا نیستند لذا وی بنا دارد در فرانسه کتابی به‌عنوان جامعه‌شناسی هنرمندان ایران که بخشی از آن شامل نقاط مثبت و منفی هنرمندان بدون ذکر نام آنها است، به چاپ رساند. کیایی هشت سال است که به نوشتن این کتاب می‌پردازد.
کیایی هنر را لازمه زندگی دانست و به همگان توصیه کرد: افراد در کنار هر شغلی که دارند بهتر است هنری هم داشته باشند در غیر این صورت با وجود داشتن یک مسئولیت و عنوان بی‌هنر شناخته می‌شوند لذا توصیه من بر این است که حتما اجازه دهید فرزندانتان هنری را بیاموزند.
